شب

شب پر ستاره مرا مجذوب خود کرده غم دلپزیر ماه برای دل من اندوهی ناگفتنی به ارمغان آورده است ، سستی مطبوعی سرا پاییم را فرا گرفته و پیرامون من دریایی از رویا پدید می آورد .

امشب دختران آسمان به صورت جادوگرانی زیبا در آمده اند ، موج دریا چون زنی عشوه گر به روی من لبخند می زند .

نسیم سر مست نیمه شب از داستان عشقی حکایت می کند که هیچ جمله و کلمه ایی ندارد . آه ! ای راز عمیق عشق جاودانی که همیشه چون رویایی شیرین در دریای دلم موج می زنی !

دل من در سینه ام می تپد و می نالد زیرا در خاموشی شب به یاد عشق افتاده است . آخر مگر نه اینکه در شب مهتابی هر شیطانی ، فرشته ایی است و هر دوزخی ، بهشتی است ؟؟؟؟

قدرت عشق

خانه ی دلداده ام دور است ولی او از دل و دیده ی من دور نیست .

تابندگی چهره ی زیبای او را از آن سوی کناره ی رودخانه می بینم .

آن رود میان ما جدایی افکنده بود . در بستر ریگهای خود همچنان خشمناک به من می نگریست ولی من ناتوان نبودم . علی رغم امواج جوشان و خروشان کوه پیکر او ، در آب فرو رفتم تا به او برسم امواج مرا شتابان می ربودند و من همچنان به رود پیمایی خویش ادامه می دادم و به نیرو و توانایی این عشق سحر آسا آب رود خشک شد ، افسوس این دلدادگی مرا یاری داد و به من توانایی پیروز مندانه ایی ارزانی داشت .

آری فرمانروایی این آبها در برابر فرمانروایی عشق سر تسلیم و فرو تنی فرود آورد .

عشق من

تقدیم به تک ستاره ی عشقم

روزگاری در سراسر آسمان زندگی من تنها ستاره ی یک عشق می درخشید تنها عشق تو در دلم جای داشت و در آن هنگام گاه گاه که به آینده می اندیشیدم و افول معشوق خود را به نظر می آوردم دلم آتش می گرفت و بی اختیار می گفتم : اگر روزی مرا ترک کند چه خواهم کرد ؟ با تنهایی چگونه زندگی کنم ؟

این اندیشه روز و شب مرا رنج می داد تا این که روزی چند تا فرشته پر پر زنان از افق سینه ی من ماهی تابنده را بالا آوردند و در کنار ستاره ی نخستین قراردادند . پرسیدم این چیست ؟ گفتند : (( اختر مهر خداست که در دل تو طلوع کرده ، به هوش باش که این عشق ، عشقی ابدیست )) .

آنوقت من نفسی راحت کشیدم و جراتی به خود دادم و زیر لب گفتم: (( حالا اگر روزی ستاره ام غروب کند ماه دارم . ماه تابان من مرا از تاریکیها و ناامیدی ها و سختیها نجات خواهد داد )) ...

حالا دیگه نگران از دست دادن تو نیستم چون خدا روهم دارم .....

بهار

غباری شفاف  پیش چشمانم را فرا می گیرد که در ماوراء آن عالم به شکلی دیگر نمودار می گردد .

آری بهار بزودی خواهد آمد ، اشعه آفتاب سیلی به بنا گوش سرما خواهد زد ، نسیم خوشبو و لطیف خواهد وزید ، هم این شاخهای عریان و هم آن دیگر شاخه ها که هنوز برگهای خزانی خود را نگاه داشته اند کسوت نوروزی به بر خواهند کرد ، نقاش طبیعت قلم موی پرنگار خود را به کار خواهد انداخت ، شاهکارهای درخشان خود را از این کران تا به آن کران در همه جا خواهد گسترد .

آنگاه دامنه تصورم چنان پهن می شود که از قعر آسمانها و اعماق بهشت هم می گذرد و از آنجا به عالم ظاهر بازگشته و در این کلام خلاصه می شود :

بهار چقدر زیباست       

ستاره

                                             ای ستاره ای ستاره ی غریب

                                              ما اگر از یاد خدا نرفته ایم

                                            پس چرا به داد ما نمی رسد ؟

                                        ما صدای گریه مان به آسمان رسید

                                             از خدا چرا صدا نمی رسد ؟؟!!!